یکی از اصول اساسی طراحی بسته تأمین مالی، شناخت و تحلیل ریسک­ها و نحوه کنترل و کاهش اثرات آنها بر اهداف طرح­ها در طول دوره ساخت و بهره­برداری می باشد. تدوین برنامه مدیریت ریسک و طراحی مدلی برای پوشش ریسک­ها ضمن تأثیر بر تعهدات و اعتبار شرکت مجری پروژه، تمایل سرمایه گذاران بخش خصوصی و تأمین کنندگان سرمایه به حمایت از پروژه را متأثر می­سازد. با توجه به نوع ریسک­ها (مالی، اعتباری و فنی) و امتیاز اعتباری صاحبان طرح، هزینه و شرایط استفاده از منابع مالی متفاوت بوده و مدل تامین مالی مناسب با توجه به موارد زیر طراحی و اجرا خواهد شد:

• استراتژی تدوین شده برای جذب سرمایه (دامنه قابل قبول متوسط هزینه سرمایه ، نرخ بازگشت سرمایه،و …)،
• نوع تضامین قابل ارائه از سوی شرکت سرمایه پذیر و
• شرایط حاکم بر پروژه و برنامه اجرایی.

با توجه به چرخه عمر پروژه، ریسک­ها و اثرات آن­ها بر اهداف برنامه ریزی شده متفاوت می باشد.

• فاز توسعه پروژه؛ ریسک اصلی، نپذیرفته شدن پروژه توسط دولت یا تأمین کنندگان منابع مالی است. دلایل رد پروژه در این مرحله می تواند ضعف تجاری و عدم موفقیت پروژه در اخذ مجوزها، موافقتنامه ها و گواهی­نامه ها باشد.
• فاز دوره ساخت؛ ریسک اصلی پروژه شامل عدم تکمیل پروژه با سطح عملکردی قابل قبول و یا عدم تکمیل در چارچوب زمان، بودجه­ و کیفیت مقرر است. این ریسک عمدتا به عهده شرکت مجری پروژه و سهامداران آن بوده و با بهره مندی از دانش مدیریت پروژه و رعایت استاندارد مدیریت پروژه (PMBoK)، ریسک­های دوره ساخت می تواند مدیریت و تا حد قابل توجهی اثرات آن­ها کاهش یابد.
• فاز بهر­برداری؛ نگرانی اصلی این است که احتمال دارد پروژه در چارچوب متغییرهای اقتصادی و فنی قابل قبولی مورد بهره برداری قرار نگیرد. همچنین ممکن است درآمدهای پروژه به دلایل مختلف برای بازپرداخت تعهدات مالی به سرمایه گذاران کافی نباشد. ریسک­های بهره برداری متعدد هستند. این ریسک­ها در ارتباط با ناکامی های فنی، عدم دسترسی به مواد اولیه، تقاضای بازار و قیمت محصولات، انحراف در درآمد پیش بینی شده، مشکلات محیطی و غیره می باشند.